Հովհաննես Թումանյան

Ո՞րն է Թումանյանի կյանքի անսասան օրենքը /տեքստից դուրս գրիր/: Առցանց  քննարկում:

Հովհաննես Թումանյանի անսասան օրենքն այն է, որ պետք է լինես անկեղծ, շիտակ և բարի, թեկուզ եթե ամբողջաշխարհքը վեր կգա քո դեմ: Վերջում մեկ է դու կհաղթես: Մարդիկ, պետք չէ լինել ապերախտ, այլ պետք է լինել մերշատ սիրելի բանաստեղծ Հովհաննես Թումանյանի պես հանգիստ, բարեկիրթ և հանդարտ: ՀովհաննեսԹումանյանին երբ թուրքերը և մեկ հայ նստեցրել էին բանտ, մեկ է Հովհաննես Թումանյանն նրանց ասում էր.-Աստված նրանց հետ»։ Ես համաձայն եմ:

Ի՞նչ է գրում Հովհ. Թումանյանը հոգու խաղաղության մասին /կապույտ գույնով ներկիր/:  Դո՞ւ էլ ես այդպես կարծում:

Թերևս, հոգեկան այդ հանգստութինն էր պատճառը, որ կալանավր Թումանեանը բանտում կարողացաւ չհուսահատվել ու չխեղճանալ։

Ինչպե՞ս  էր վերաբերում  Թումանյանը մարդկային ապերախտությանն ու չարությանը /դեղին գույնով նշիր այդ հատվածը/:  Համամի՞տ ես նրա հետ:

Հովհաննես Թումանյանին երբ թուրքերը և մեկ հայ նստեցրել եին բանտ նա մեկ է ասում էր.- Աստված նրանց հետ»։

Ինչպե՞ս  էր վերաբերում  Թումանյանը մարդկային ապերախտությանն ու չարությանը /դեղին գույնով նշիր այդ հատվածը/:  Համամի՞տ ես նրա հետ:

Որքան էլ մարդկային ապերախտութեան մասին մտքերը յուզէին բանաստեղծին, համբերութիւնն ու արդարութեան վերջնական յաղթանակի նկատմամբ հաւատը չէր լքում նրան. «Էսպէս է աշխարհքի բանը — լաւութիւնն էլ է պատժւում — էն էլ աւելի շատ։ Բան չկայ. ամէն բանին վերջ կայ. իսկ արդարութիւնը եւ անմեղութիւնը միշտ յաղթանակել են աշխարհքում ու պիտի յաղթանակեն, եւ ես չեմ էլ նեղանում, որ էդ շուտ չի լինում»։

Բառարանի օգնությամբ բացատրիր ապերախտ բառը. գտիր այդ բառի հոմանիշներն ու հականիշները:Ապերաղտ-անշնորակալ-երաղտապարտ։ 

Անց կացա՜ն…

Օրերս թըռան, ա՜նց կացա՜ն.

Ախ ու վախով, դարդերով

Սիրտըս կերա՜ն, ա՜նց կացա՜ն:

Վերջացա՜վ…

Կյանքս մաշվեց, վերջացա՜վ.

Ինչ հույս արի` փուչ էլավ,

Ինչ խնդություն` վերջը ցա՜վ:

Ե՛տ չեկա՜վ…

Գնա՜ց, գնա՜ց, ետ չեկավ,

Անկուշտ մահին, սև հողին

Գերի մնաց, ե՜տ չեկավ:

Ու՞ր կորա՜ն…

Մոտիկներս ու՞ր կորա՜ն,

Ինչքան լացի, ձեն ածի`

Ձեն չտվին, լու՜ռ կորան:

Մի հավք զարկի ես մի օր.

Թռա՜վ, գնաց վիրավոր:

Թռչում է միշտ իմ մտքում

Թևը արնոտ ու մոլոր:

ԻՄ ԵՐԳԸ

Գանձեր ունեմ անտա՜կ, անծե՜ր,
Ես հարուստ եմ, ջա՜ն, ես հարուստ
Ծով բարություն, շընորհք ու սեր
Ճոխ պարգև եմ առել վերուստ։

Անհուն հանքը իմ գանձերի,
Սիրտս է առատ, լեն ու ազատ.
Ինչքան էլ որ բաշխեմ ձըրի—
Սերն անվերջ է, բարին՝ անհատ։

Երկյուղ չունեմ, ահ չունեմ ես

Գողից, չարից, չար փորձանքից,
Աշխարհքով մին՝ ահա էսպես
Շաղ եմ տալիս իմ բարձունքից։

Ես հարուստ եմ, ես բախտավոր
Իմ ծընընդյան պայծառ օրեն,

Էլ աշխարհ չեմ գալու հո նոր,
Իր տրվածն եմ տալիս իրեն։